جرج بوش جاخالی داد کفش‌ها به ما اصابت کردند

پرتاب کفش به سوی رئیس‌جمهور در ارومیه (لینک به مطلب داغ بالاترین)

عمیقا امیدوارم این خبر صحیح نباشد. خدا خدا می‌کنم که این خبر فقط و فقط از یک منبع نقل گردد و کذب باشد. شوخی نمی‌کنم و طنز نمی‌نویسم.

می‌گویند تخم‌مرغ دزد شتر دزد می‌شود. کسی که تا دیروز به عکس رئیس‌جمهور یک کشور دیگر لنگه‌ کفش می‌زد امروز … بگذریم. یک سری معیارهای اخلاقی در هر جامعه‌ای وجود دارند که (خوب یا بد) نباید بشکنند. حریم‌ها و حرمت‌ها را ممکن است بتوان ذره‌ذره تغییر داد اما نباید آن‌ها را یک‌شبه به زمین زد و هزار تکه‌شان کرد. کفش‌های «منتظر الزیدی» که به سمت بوش پرواز کردند ظاهرا به یک سری از اخلاقیات ما ایرانی‌ها اصابت کردند و آنها را شکستند. این حرکت الزیدی را می‌شد به همراه و لابلای عکس‌‌ها و فیلم‌های سربازان آمریکائی در عراق صدها بار به خورد مردم داد اما چرا از مردم بخواهیم جمع بشوند و به عکس جرج بوش کفش بزنند؟ نباید گذاشت «خشونت فیزیکی» در میان لایه‌های مردم یک جامعه -آن هم در خاورمیانه که مردمش با یک غوره سردی‌شان می‌کند و با یک مویز گرمی‌شان- جا باز کند.

اینکه هرکس دزد گرفت با چوب و چماق آنقدر بزندش تا جان از تنش به در رود باعث این می‌شود که وقتی مردم رفتند خانه‌شان دست بر روی همسر و فرزند بلند کنند. ما نباید کاری کنیم که «اعتراض» به سیاست‌های آمریکا (چه بجا چه نابجا) با خشونت فیزیکی در جامعه خودمان همراه بشود. آنوقت روزی خواهد آمد که اگر من به افزایش کرایه‌خانه‌مان اعتراض داشتم به نشانه اعتراض بزنم شیشه صاحب‌خانه را بشکنم و او به نشانه اعتراض شکم زن و بچه من را بدرد.

می‌توان در اعتراض به آنچه آمریکا در جهان می‌کند ما در خیابان‌های‌مان راهپیمائی کنیم و شعار بدهیم و مشت گره‌کرده به آسمان کنیم و بعد همه زیر آفتاب سوزان بنشینیم و قطع‌نامه صادر کنیم و از دولت‌مردان‌مان بخواهیم که چنین کنند یا چنان نکنند. اما همین که این ابراز انزجار صورت فیزیکی پیدا کرد و مثلا آدمک فلانی را آتش زدیم یا با کفش به عکس بهمانی حمله‌ور شدیم آنوقت است که فردا هم لبنیاتی «اصغر آقا ماست‌بند» را به نشانه اعتراض‌ به و انزجار از اینکه آب توی شیر بسته آتش بزنیم و بعد عین همان مردم «برره» که برای اعتراض شیشه‌های خانه‌های‌شان را می‌شکستند برویم و بلائی بر سر خودمان بیاوریم.

متاسفانه راه مثلا معقول اعتراض در خاورمیانه همیشه خشونت فیزیکی به صریح‌ترین شکل خود بوده. راه نامعقول آن که دیگر بماند. چفت و بست جوامع اینجا اینگونه است. حرجی بر ایشان نیست. اما هنر دولت‌مردان این جوامع این است که این خشم را همواره به سمت خارج مرزهای خود هدایت کنند و به هیچ روی اجازه ندهند که این خشم در داخل مرزهای‌شان شکل فیزیکی بگیرد. لنگه‌ کفشی که به بوش بخورد یا نخورد حد نهایتش مضحکه چند شب کمدین‌های آمریکائی در تلویزیون‌های آمریکا را می‌سازد و بس. کفشی که به سوی مقام بالائی در کشوری در خاورمیانه پرتاب شود می‌تواند به تمام ساختار جامعه ضربه بزند. آنجا آمریکا است کسی با رئیس‌جمهورش کاری ندارد اما اینجا خاورمیانه است، یک مقام اجرائی از گندم و نان و آب مردم برای زندگی تا تامین زمین و قبر برای قبرستان و مرگ را باید اداره کند. ضربه یک کفش به یک استان‌دار اینجا اثرش خیلی وسیع‌تر است از ضربه همان کفش به رئیس‌جمهور غولی مثل آمریکا.

این راه‌های اعتراض فیزیکی را به مردم یاد ندهیم. بازی با آتش است در کشوری در قلب خاورمیانه. مردم عادی و عامی جامعه فرق «آمریکا» و «گلابدره» را نمی‌فهمند. فرق «جرج بوش» و «احمدی‌نژاد» را متوجه نیستند. تفاوت بین «خشونت» و «اعتراض» را که دیگر مطلقا چیزی درباره‌اش نمی‌دانند. تیغ در کف ایشان نگذاریم. شعار دادن و مشت گره کرده به آسمان حواله دادن چه بدی‌ای داشت که حتما باید کفش بزنی به عکس دشمن عکس او را جیز کنی؟

لینک این مطلب در بالاترین